Op zoek naar werk

Het is nu anderhalf jaar geleden dat ik afstudeerde, ik heb mijn diploma. Logische volgende stap: werken. Eigenlijk heb ik al zeer lage tijd op het oog dat ik wil gaan werken. Het lijkt mij namelijk heel erg helpend om leuke, zinvolle dagbesteding te hebben. Om collega’s te hebben en om in je kracht te staan. Toch blijkt die stap ingewikkelder dan ik me had voorgesteld.

Tijdens mijn jaar op school bleef ik mezelf voor ogen houden dat ik hierna kon gaan werken. Als dat kon, kwam alles goed. Dat ik zelf heel hard achteruit ging was eigenlijk maar bijzaak, ik bleef volhouden: ik kan best werken. En dan bedoel ik niet in de supermarkt. Nee, gewoon als woonbegeleider, sociotherapeut, bewegingsagoog of psychomotorisch therapeut. Juist in deze dingen stond ik in mijn kracht, dat had ik nodig. Ik ging te hard achteruit, het lukte niet. Ik werd weer opgenomen en was doodmoe, ik moest weer onderaan beginnen.

Zelfs in mijn crisisopname waren mijn pb’ers er niet helemaal over eens; was werken nou juist goed? Of was dat onrealistisch? Zij verschilden net zo vaak van mening als ik. Maar met mijn crisis verloor ik niet alleen veel energie, maar ook vertrouwen. Ik vond overigens niets leuk. Keek ik vacatures ging het binnen een paar seconden van ‘Misschien is dit iets’ naar ‘Nee, dat maakt me ongelukkig en dan word ik nog meer depressief’. Vacatures kijken werd iets waar ik eigenlijk alleen maar somber van werd. Dan eerst maar weer vrijwilligerswerk. Alleen was ook dat moeilijk. Er is hier gewoon niet veel te doen. Wandelen met gehandicapten en wandelen met dementerenden. Dat is zo ongeveer je keuze. Veel liever zou ik bij bijvoorbeeld ‘Stichting Borderline’ of bij de Kindertelefoon willen werken. Sensoor (tegenwoordig de Luisterlijn) werd een optie, maar natuurlijk moest ik heel lang wachten tot een training. Toen het zo ver was had ik crisis, al was bij uitleg van het werk mij al duidelijk geworden dat dit het ook niet was.

Toch maar weer bij mijn oude vrijwilligerswerk. Daar ben ik blijven plakken omdat ze misschien een functie voor me hadden. Dat ging niet door. Wel vond ik werk bij de Mind Young Academy. Maar het bleek dat het weer het gebruikelijke probleem was; hier in het noorden komt zoiets niet van de grond. Dus, ik zat thuis. En dan vraag je je af: hoe ga je hiermee door? Hoe zorg je voor daginvulling? Er is maar één optie: Doorgaan. Blijven zoeken. Actief zijn. En zeer regelmatig alles negeren wat je depressie je vertelt. Ik heb het voor elkaar gekregen om nieuw vrijwilligerswerk te vinden in een gezinshuis. Hier zijn ze erg blij met me, maar dit is nog niet de oplossing.

Het ergste van dagbesteding/ werk vinden is de constante onduidelijkheid. Niet weten hoe je leven er over een aantal weken uit ziet. Allereerst omdat ik geen flauw idee heb hoe mijn depressie zich zal ontwikkelen. Maar ook omdat ik misschien wel werk vind. Maar misschien ook niet. Ik kan niet fulltime werken, moet genoegen nemen met minder, maar weet ook dat als ik werk heb, ik de rest van de tijd moet gebruiken voor bijkomen. Hoe kan ik dan afspraken maken?! Hoe kan ik als vrijwilliger een mentortraject aangaan van een jaar? Nou niet dus. Balen, want zo wordt er weer leuk werk door je neus geboord. Hoe plan ik om mijn therapie heen, als ik altijd afhankelijk ben van de agenda van de therapeut? En dan heb ik ook nog de onzekerheid of ik wel of niet kan werken voor de MYA. Het is vermoeiend en ingewikkeld. Ik moet accepteren dat ik bij vrijwilligerswerk niets kan beloven. Dat ik niet weet wat de toekomst brengt. Maar dat mijn therapie en ‘betaald’ werk (of een stage of werkervaringsplek) vinden nou eenmaal mijn prioriteiten zijn.

Ik wil heel graag werk waarin ik het idee heb dat ik van belang ben. Werk waarin ik in mijn kracht kom te staan en mijn vakkennis kan gebruiken. Waar ik een soort van gewoon leven heb. Ik wil stabiliteit. Het liefst dus normale werkdagen (misschien korter) maar niet van hot naar her wat activiteiten. Ik hoop heel erg dat het mij gaat helpen. Dat het mij perspectief geeft. Dat ik meer kan worden dan mijn depressie en dat ik zelfvertrouwen op kan doen. Maar het is wel investeren hoor. Elke keer vacatures kijken, wat soms enorm deprimerend werkt. Elke keer weer een brief schrijven waarin je dan jezelf ineens moet verkopen. Wonderbaarlijk lukt dat, maar je moet echt de deur ‘Depressie’ dichtslaan. Elke keer weer horen dat je het niet geworden bent. En dan blijven volhouden, dit hoort bij solliciteren, voor mensen met, maar ook voor mensen zonder depressie. Solliciteren is teleurstellingen verwerken. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb een achterstand. Ik heb een gat in mijn CV, ik heb nauwelijks werkervaring, en mijn opleiding is vrij specifiek. Er komen vacatures voorbij die ik leuk vind, maar die zijn dan weer te veel uren. Maar toch blijf ik bij elke leuke vacature hopen dat dit het begin gaat zijn van een nieuw avontuur. En daarmee blijf ik doorgaan. En hoop ik dat de moeite zich gaat lonen. Dat er ooit (het liefst binnen enkele maanden) een bedrijf komt dat mij het opstapje wil bieden. Ik heb een kans nodig. En die zal ik met beide handen aanpakken om te gaan groeien. En dan de wereld te gaan vertellen; het kan. Het voorbeeld te zijn dat er perspectief is. Er is licht aan het einde van de tunnel.