Ik wil gered worden

Moegestreden, geen energie en alles lijkt zinloos. Weer een gevecht aangaan? Ik merk dat ik vast zit in mijn eigen net. Mezelf gevangen in negatieve overtuigingen waarmee ik mezelf compleet heb vastgezet. En eigenlijk denk ik, dat ik dit misschien al die jaren wel gedaan heb. Maar eerlijk is eerlijk, ik vertrouw mijn eigen gedachtes niet meer. Ik weet niet meer waar ik mezelf analyseer om uit dit net te komen en waarmee ik mezelf vastzet met overtuigingen die misschien helemaal niet waar zijn.

Ik weet één ding, ik zit muurvast en kan, durf en wil me niet verplaatsen. Waar moet ik de energie vandaan halen? Waar moet ik vooral de hoop vandaan halen en het vertrouwen op een ander einde? Ik heb wel hoop, dat zeker. Maar mijn hoop ligt totaal niet bij mezelf. Ik verwacht niet van mezelf dat wanneer ik weer écht terug ga vechten, ik uit dit diepe dal kom en dan bedenk: Ik heb dit overwonnen. Ik verwacht niet dat ik een manier vind om hiermee om te gaan. Ik verwacht niet dat er een therapeut komt die een idee heeft wat de juiste weg is. En eerlijk is eerlijk, ik heb dit pad zo vaak bewandeld, dat ik dit pad ook niet meer vertrouw. Het loopt namelijk dood. Voor mijn gevoel.
Mijn hoop ligt bij een wonder, dat dit gevoel van het één op het andere moment weg is door één simpele verandering in mijn leven. Mijn hoop ligt bij een kans waarvan ik voel dat dat het juiste pad is. Geen onzekerheden meer aangaan. Niet er inspringen en maar afwachten. Een baan waarvan ik voel, dit werk wil ik doen. Een idee waarvan ik weet dat juist dat is wat ik wil. Een richting.

Ik wacht op dat moment dat iemand met het toverstafje zwaait en dat voor me regelt. Op het moment dat iemand mij alle pijn uit handen neemt. Dat iemand zegt, dit is de weg en ik weet zeker dat jij je met een maand top voelt. Niet met een jaar, een jaar is te lang. Als ik een pad moet lopen waarbij resultaat gegarandeerd is, waarbij ik niet teveel hoef te vechten tegen mezelf en het ook nog kort is, dan volg ik. Ik hoor je denken, maar dat kan toch niet?! Nee dat denk ik ook niet.

” We are all prisoners of our minds.”

Ik wil dat iemand dat éne wonder voor mij regelt. Zodat ik geen energie kwijt ben aan teleurstellingen. Geen energie kwijt ben aan regelzaken. Ik wil de jackpot winnen zodat ik niet meer hoe te denken, zodat alles mogelijk lijkt, omdat alles te koop is. Toch? Ik weet niet of geluk te koop is, maar misschien wel. Het maakt dingen mogelijk. Op dit moment lijkt niets mogelijk. In mijn huidige staat kan ik niet veel. Mijn dromen zijn niet meer voelbaar doordat er een zwarte mist voorzit met redenen waarom het onmogelijk is. Ik wil dat het mogelijk is. Maar er zijn teveel hobbels die ik niet meer over wil. Waarvan ik wil dat ze voor mij weggeschept worden.

Ik wil eigenlijk heel veel niet meer. Niet meer dit doorstaan, niet meer vechten, geen onzekerheden meer. Ik wil dat mijn pad duidelijk is met resultaat gegarandeerd. Ik wil dat iemand iets voor mij creëert waardoor ik gelukkig ben. Zinloos. Vastgezet. Door mezelf.