Ik voel me anders
Ik heb eigenlijk altijd het gevoel dat ik anders ben dan al die mensen om me heen. En eigenlijk wordt dat niet minder, sterker nog, sinds ik 3,5 jaar geleden ben uitgevallen van mijn opleiding, is het nog erger geworden. Want ik ben nu dat meisje met die stoornissen. Ik ben niet die student die uitgaat, die bij een studentenvereniging zit, die een veel te druk leven heeft en daar nog van geniet ook.
Dat ik mij anders ben gaan voelen is eigenlijk al van heel vroeger. Maar wat het precies was, geen idee. Op de middelbare school werd dit nog wat erger, waarschijnlijk omdat ik wat moeilijk écht aansluiting kon vinden. Wel had ik voldoende vriendinnen. Maar op de middelbare school begonnen ook mijn depressieve klachten en dit zal hoogstwaarschijnlijk wel meegespeeld hebben. Ik had minder interesse in dingen dan mijn leeftijdsgenoten en vulde mijn leven in mijn turnen en school. Ik had geen tijd en zin in shoppen, rondhangen of wat je überhaupt toen deed.
Ook toen ik ging studeren voelde ik me wel anders, ik had last van mijn psychische klachten en mijn draagkracht was duidelijk minder dan die van medescholieren. Toch heb ik het ook erg naar mijn zin gehad en ontdekte ik ook wel dat iedereen andere keuzes maakte daarin. Daarnaast had ik een fijne huisgenoot die ook niet van het studentenleven was.
Maar toen kwam toch het moment dat ik instortte en vanaf toen was ik echt de student met een depressie. De meid die niet met de maatschappij mee kan komen. Ik hoef niet te werken voor mijn geld, ik krijg een uitkering. Ik ben blij met die uitkering en heb deze ook echt wel nodig. Maar met vragen als: “En wat doe jij in je leven?” “Waar werk je?” “Hoef je dan niet te werken?”, voelt het ontvangen van een uitkering echt niet goed. En dan kan ik weer uitleggen dat ik niet kan werken, ik ben die jonge vrouw met een psychische stoornis.
In mijn hoofd ben ik vooral op zoek naar datgene wat anders is tussen mij en de ander. En dat doe ik niet bewust. Ik voel me gewoon anders en mijn hoofd probeert dat te verklaren. Dus zelfs in behandeling, waar we allemaal last hebben van die psychische stoornis, voelde ik mij anders. Waarom precies, geen idee. Ik had misschien de ingewikkelde positie van cliënt zijn en daarnaast bijna zelf therapeut zijn. Maar ook daarin was ik niet de enige. Daarnaast werd dit door groepsgenoten fijn opgevangen. Maar ik denk ook dat er niet perse echt een reden voor was, want natuurlijk kan ik allemaal verschillen opnoemen. Ik denk eerder dat het om een gevoel gaat van vroeger, dat gewoon niet weggaat. En dus helemaal niet met deze situatie te maken heeft.
Maar nu ga ik weer naar school en ben ik een bijzonder combinatie van anders en hetzelfde. Hetzelfde voor de buitenwereld, ik ben gewoon een 24-jarige student zoals er velen zijn. Als nu iemand vraagt wat ik doe, kan ik gewoon zeggen dat ik studeer. Maar het voelt niet alsof ik meedoe met het normale leven. Ik moet constant en overal rekening houden met mijn situatie. Ik “moet” regelmatig met een soort geheim leven, want ik word wel vaak gezien als een normale jonge vrouw. Maar ik voel me niet normaal. Ik voel me niet gewoon een mens, ik heb het idee dat ik van een ander soort ben. Het soort dat geleefd wordt door een psychische stoornis. Maar waarom?! Ik heb geen idee, want ik weet heel erg goed dat er zoveel mensen zijn met dezelfde klachten.
Op school ben ik niet zomaar een student, ik heb er lang over gedaan, volg een ander curriculum, ben ik een soort gemakzuchtige student die eerder weggaat en alles een beetje half doet. En dus leg ik maar uit waarom. Als ik de programma’s van andere studenten hoor, hun volle leventje, krijg ik het spontaan benauwd. Ik kom uit school, maak mijn eten en lig op de bank, ga sporten en lig weer op de bank. En het voelt bij mij altijd als teveel. En daar hebben die drukke studenten veel minder last van, echt raar.
Ik vraag me af of dit iets is dat bij het hebben van een psychische stoornis hoort. Of misschien ook wel bij lichamelijke klachten. Zal het weggaan of voor altijd zo zijn? Ik heb geen idee, ik denk wel dat er mee te leven is hoor. Maar het is soms gewoon heel vervelend en lastig in het vinden van aansluiting bij anderen.
~Herkennen jullie dit ook? ~
-7 Comments-
Ik vroeg me eigenlijk af of je dit op de basisschool vroeger ook had. Want ik herken veel van wat je zegt, maar had daar vooral vroeger last van. Kan je daar wat meer over delen, over je vroege jeugd?
Bedankt voor je berichtje. Dat anders voelen heb ik onbewust ook wel gehad op de basisschool, alleen nu bedenk ik pas dat ik dat toen had. Ik kan vast wel keer wat meer terug naar vroeger in mijn blogs, al moet ik eerlijk bekennen dat ik veel niet meer weet.
Dit is ècht exact hoe ik me voel
Beste Josette,
Bedankt voor je berichtje. Ik vind een hele hoop herkenning in je bericht en ben blij dat ik die met jou kan delen.
Je opmerking: “Ik denk eerder dat het om een gevoel gaat van vroeger, dat gewoon niet weggaat. En dus helemaal niet met deze situatie te maken heeft.” heeft me aan het denken gezet. Ik denk dat ik me ook vervreemd voel van mijn omgeving, deels omdat ik een ander leven leid dan de doorsnee student en deels omdat ik dit gevoel dieper geworteld zit. Tijdens mijn puberteit zaten mijn ouders in een vechtscheiding en oefende mijn moeder veel controle over me uit. Ik vluchtte van thuis, was een extreme puber en deed dingen die een leeftijdsgenoten nog lang niet deden. Doordat ik een ander leven leidde voelde ik me toen al vervreemd van mijn omgeving. Alhoewel ieder huisje een kruisje heeft, denk ik dat door mijn thuissituatie en mijn gedrag, het niet zo gek is dat ik me destijds anders voelde.
Dat gevoel zit er nu nog. Ik heb het gevoel dat mijn omgeving verder gaat met hun leven en dat ik in allerlei opzichten achter blijf. De constante vergelijking in mijn gedachte maakt me af en toe erg in de war. Vorige week realiseerde ik me echter het volgende: iedereen is een beetje gek op zijn manier. Het gras is altijd groener aan de overkant. Meiden die bijvoorbeeld in een ‘meiden’ groep zitten, kunnen misschien helemaal niet goed alleen zijn en zijn constant op de vlucht voor zichzelf. Als ik midden in een meidengroep zou zitten, dan zou ik ook ongelukkig worden en me benauwd voelen omdat ik die vrijheid nodig heb en nergens aan vast wil zitten. Ik ben gewoon goed in alleen zijn. Mensen die lang zijn, willen graag klein zijn. Mensen dit dun zijn, willen graag aankomen etc.
Het is lastig om je dagen door te komen en het gevoel te hebben het niet allemaal aan te kunnen. Ik heb dat vorig jaar erg gehad. En ik heb geen psychische klachten, dus zo gek is het allemaal niet wat je opschrijft. Ik begrijp je heel erg goed! Door met mezelf aan de slag te gaan, kom ik achter steeds meer dingen (vooral wie ik ben en wat mijn manieren zijn om met de wereld om te gaan!) en vind ik meer balans in mijn leven.
Soms lijkt het leven een gigantische opgave. Vaker zoek ik nu de ruimte voor mezelf om me te ontwikkelen op de manier die goed voelt voor me. Zo doe ik hier en daar een aantal cursussen waarmee ik mezelf kan verrijken, zodat ik voldoening vind en een diepere betekenis ‘waarom ik leef’.
Ieder persoon is uniek en ieder persoon trekt andere mensen aan. Soms ben je zo uniek dat je andere mensen aantrekt dan dat je wellicht verwacht, en misschien ook minder dan dat je verwacht. Mij helpt het om dankbaar te zijn voor de personen met wie ik wél kan levelen en op wie ik wel terug kan vallen als het niet goed met me gaat. Ze zijn op één hand te tellen. Ik ben liever minder vaak met mensen die me energie geven dan bij mensen waarbij ik alles behalve mezelf ben.
Ik hoop dat het helpt, mij helpt het in ieder geval enorm te weten dat ik niet de enige ben met deze gevoelens.
Bedankt voor je persoonlijke bericht. Het is inderdaad fijner om een paar mensen echt dichtbij te hebben dan veel ver af. Al denk ik dat een mengelmoesje soms het handigste is. En je hebt gelijk, we zijn allemaal uniek en dus ook allemaal een beetje alleen, iedereen heeft iets. Ik wens jou veel succes met jezelf leren kennen en verder ontwikkelen. Veel liefs.
hoi josette ,allereerst een fantastische blok heb je ,ik kan me in veel dingen vinden .zelf kamp ik ook al jaren met een depressie en een eetstoornis .ik reageer ook omdat ik het je moeder gevraagd heb of ik het mocht doen. slik nu 0,5 milligram haldol,weet niet of je het kent ,maar voor mijn gevoel helpt het wel een beetje ,alleen heel beweeglijk .m,n suicidale gedachten zijn nu een beetje weg ik hoop niet dat je het raar vindt dat ik reageer gr jenny
Lieve Jenny, natuurlijk mag je reageren, hartstikke leuk zelfs! Wat fijn dat je medicatie een beetje helpt tegen de suïcidaliteit. Je mag natuurlijk ook altijd een berichtje sturen via Facebook hè, naar de beyoutifullife pagina of gewoon naar mij. Ik hoop je snel weer eens te zien in de KA, houd je taai. Dikke knuffel.