Waarom ik graag sport

Sport is een hobby van mij, zowel vroeger als nu. En hoewel depressie wel enige invloed heeft op het sporten, zou ik het niet uit mijn leven willen verwijderen. Ik denk namelijk dat het sporten mij, ook in mijn tijd van depressie, heel erg veel heeft gebracht. Daarom leek het mij leuk om hier eens aandacht aan te besteden in mijn blog.

Allereerst heb ik natuurlijk geen keuze, ik moet wel zeggen dat sporten goed is voor de mens. Dat het helpt tegen psychische klachten. Ik ben opgeleid als psychomotorisch therapeut. Het zou raar zijn als ik het zou ontkennen. Dan weet ik zeker dat ik mij moet laten omscholen. Maar het is ook echt iets waar ik achter sta. Maar ik weet nog goed dat ik net depressief was en op school afscheid nam van mijn supervisie groepje. Ik vertelde hen het verhaal en natuurlijk waren ze erg begaan. “Kunnen wij je ergens bij helpen? Iets voor je doen? Zullen we je ophalen om een rondje mee te hardlopen?” Haha, nou nee bedankt. Runningtherapie, het is bewezen, maar laten we eerlijk zijn: Het is toch gemeen om iemand die depressief is te laten hardlopen?! Dat punt was duidelijk. En ik weet dat er heel veel depressieve mensen baat hebben bij hardlopen. Maar ik, ik heb het nooit lang geprobeerd, want ik haat hardlopen. Dus dat niet, maar wat dan wel.

Hoewel wandelen misschien niet meteen sporten te noemen is, heb ik hier heel veel aan (gehad). Ik was net depressief en een docent gaf mij de opdracht om elke dag een uur te gaan wandelen. En natuurlijk deed ik dat niet elke dag, maar wel vaak, en het was heerlijk. In Zwolle kwam ik langs hele mooie plekken die ik niet kende. Ik deed voor de zekerheid mijn buskaart in de zak, als ik verdwaald was of niet meer kon, kon ik altijd nog met de bus naar de huis (is nooit gebeurd). Voor mij was het wandelen echt een goed tijdverdrijf. Ik ontdekte leuke routes, kwam buiten en het voelde goed om naast al het liggen op de bank ook even actief te zijn. Nog altijd is wandelen iets wat ik graag doe. Soms met anderen, maar ook vaak genoeg alleen. Het is het ritje de deur uit, waardoor je ’s avonds de deur weer op slot moet doen, i.p.v. te ontdekken dat je de hele dag opgesloten hebt gezeten in huis. Een uurtje mijn gedachten verzetten. Of juist niet, nadenkend is het ook oké.  Als ik alleen loop moet ik wel muziek op doen. En vooral in zware periodes kan ik niet te ver, het kan dan zijn dat ik halverwege geen puf meer heb om mijn voeten op te tillen en dat ik een enorme neiging heb gewoon op de grond te gaan liggen (nooit gedaan hoor).

Ik was al een tijdje depressief, ging niet meer naar school en woonde op mezelf. Daarom besloot ik mij in te schrijven bij de sportschool. Alleen voor de groepslessen. Zelf fitnessen zou alleen maar druk geven. Omdat ik veel last had van sociale angst moest ik wel even wennen, maar steeds meer verdween ik van de achterste rij naar voren. Danste ik groter en opvallender en maakte ik grappen. Ik kreeg een vast groepje met wie ik regelmatig sportte. Ineens was ik er 4 avonden per week, omdat je gevraagd werd of je écht niet kwam. En dus kwam je. Het was echt een fijne periode. Wel was het sporten soms zwaar, minuten die voorbij kropen, zware benen of soms benauwd vanwege een verkeerde ademhaling. Tijdens de yoga leerde ik wat milder voor mezelf te zijn en ik vond het fijn om de lenigheid weer terug te krijgen die ik had. Maar ja door opnames en door school werd het allemaal wat minder en viel het vaste sportgroepje uit elkaar. Instructeurs vielen weg en ik besloot wat anders te gaan zoeken.

Ik wilde sport gebruiken om nieuwe mensen te leren kennen, om een andere rol te hebben dan de depressieveling. Daarom wilde ik graag in een team. Ik heb volleybal geprobeerd, maar dat was iets te passief, hoewel het team wel echt super leuk was. Ik ging op moderne dans en oefen daar nog altijd met gewoon lekker dansen, uit mijn hoofd gaan, durven te bewegen. Hierdoor maakte ik ook nieuwe dingen mee zoals een dansvoorstelling. Om ook lekker actief te bewegen ga ik toch weer naar de sportschool, waar ondertussen ook een beetje een vast groepje ontstaat. Maar het is confronterend, door mijn zware periode ben ik aangekomen en ben ik kracht verloren. Mijn uithoudingsvermogen was al laag. Dat maakt het allemaal soms best zwaar. Voor de spiegel dansen vind ik dan ook niet altijd fijn, maar gelukkig is dat bij yoga en sh’bam niet nodig. En zo sport ik nog altijd. En is het soms het hoogtepuntje van de week. En ook al is het soms moeilijk, de voordelen van wel gaan zijn echt groot en belangrijk voor mij. Dus ik houd sport mooi nog even als dagbesteding, uitje uit huis, sociaal gebeuren, oefening met onzekerheid en voor mijn gezondheid. Voor mij is het fijn. Ik hoop voor jou ook!

~Wat betekent sport voor jou? ~