Een zetje in de rug

Ik schrijf deze blog om de mensen die het zwaar hebben een zetje in de rug te geven. Om te laten weten dat ik aan je denk, dat ik begrijp dat het leven heel zwaar kan zijn. Om je even wat steun te geven, steun die je nodig hebt. Steun die je verdiend.

Omdat iedereen steun verdiend. Elk mens is mooi en uniek, ook jij. Je hebt talenten die anderen niet hebben, je kwaliteiten, je hebt een kracht in je die sterker is dan je soms denkt en er is liefde in jou, die je in moeilijke momenten vooral aan jezelf mag geven. Dat maakt je niet egoïstisch, dat maakt je mens, de liefde voor jezelf heb je nodig om te herstellen en jezelf te steunen in een zware strijd. De overige liefde mag naar je omgeving die je steunt en je liefde terug zal geven. Er zijn mensen om jou heen die betrokken bij jou zijn. En ik weet het, die betrokkenheid is fijn, maar soms ook heel moeilijk. Want die betrokkenheid betekent ook dat mensen boos kunnen zijn, wanhopig kunnen zijn, verdrietig kunnen zijn. Daarnaast voelt het misschien niet eerlijk, alsof jij teveel krijgt en te weinig geeft. Geloof me, alles wat je krijgt verdien je, simpelweg omdat mensen niet alleen maar geven zonder te nemen. Jij geeft hen iets terug, misschien nu even iets minder, misschien later wat meer, misschien geef jij hen iets wat je heel onbewust doet. Maar jij geeft en zij geven terug, zij vinden jou het waard om te geven. Ontvang dus die steun en liefde maar door simpelweg bedankt te zeggen. Ontvang het zonder weg te kaatsen, want dat is iets wat wél vervelend is, wanneer jij iets geeft en de ander neemt het niet aan. Dus neem het maar aan, voor jezelf, voor de ander.

Het leven kan oneerlijk zijn en heel verdrietig zijn. Ik zit nog in een periode waarin ik regelmatig denk: wat is het leven waard als het mij zoveel pijn geeft? Als verdriet, boosheid, angst, onmacht, wanhoop, allemaal bij het leven horen, wil ik dat leven dan wel? Wegen al deze nare gevoelens echt op tegen die positieve momenten? Misschien herken jij deze gedachten en gevoelens ook. Misschien vraag jij je soms ook af wat toch de reden is dat je zo hard vecht. En misschien wil jij soms ook even alles naast je neerleggen. Opgeven bestaat alleen niet. Een stapje zachter mag. Even blijven staan waar je nu bent is oké. Een stapje terug, prima. Want zo gaat herstellen, zo gaat het leven. Enkel bergopwaarts op één tempo is niet mogelijk.

“If you’re tired, learn to rest, not to quit.”

En mocht je even stilstaan, langzamer lopen of zelfs een stapje terug doen, probeer dan om niet te veroordelen. Kijk naar de oorzaak, misschien heb je wel zo hard gewerkt dat je jezelf deze rustpauze even moet gunnen. Of is er een angst die je nu recht in de ogen kijkt. Wat houdt je tegen? Je mag jezelf de rust geven dit te onderzoeken, veroordeel niet, want er is een reden dat dit gebeurd. Dit doe je niet vrijwillig, niet omdat je het leuk vind. Besef wel dat er altijd een moment is waarop je door moet doet. En daarvoor mag je jouw hulplijnen uitgooien. Wanneer je weer moed, hoop en energie gespaard hebt, ga dan door. Ook al is het mistig en heb je geen idee waarheen. Heb vertrouwen. Je zal je weg wel vinden als je maar blijft luisteren naar je hart. Jij weet waar jouw liefde naar toe gaat en jij energie uithaalt. Er komt een moment waarop je dat weer gaat voelen. Er komt een moment dat je daar weer contact mee gaat krijgen.
Om dat te gaan voelen zal je eerst heel goed voor jezelf moeten zorgen. Jezelf en je strijd accepteren. Durven te voelen wat er is. En durven anderen daarin toe te laten. Je zult jezelf moeten geven wat je jouw kind zou geven, je eigen moeder zijn. Eten, hygiëne, een veilige plek. Maar ook aandacht, troost en liefde. Gevoelens toelaten, misschien wel het engste wat er is. Want over gevoelens heb je geen controle. Maar gevoelens kunnen jou wel controleren, wanneer je er maar hard genoeg tegen vecht. Dus probeer niet te vechten, te voelen en te aanvaarden. Gevoelens zijn nooit fout. Je hoeft er geen oordeel over te hebben. Je hoeft er niet bang voor te zijn. En eerlijk is eerlijk. Ik ben dat regelmatig wel. En dat is dan ook nog het stukje wat ik wil leren; gevoelens er laten zijn; zonder oordeel, zonder angst.
Ik hoop dat jij gaat voelen dat je een waardevol mens bent. Dat je iets toevoegt in dit leven en mensen hebt die om je geven. Die jou niet kwijt willen uit dit leven en je al het geluk van de wereld gunnen. Ik gun je dat ook. Ik gun je zelfvertrouwen en gevoelens van plezier, vreugde en liefde. Ik gun je dat je jouw kracht vind en deze positieve energie gebruikt om jouw strijd aan te gaan, jouw doelen te bereiken. En dat je bij elke stap die je zet trots bent. En ik gun je dat je dat niet alleen doet, maar samen met dierbaren om je heen. Mij geven ze kracht, steun en mooie ervaringen. Ik heb mensen die mijn verhaal willen aanhoren, met wie ik mag huilen en lachen, bij wie ik chagrijnig mag zijn of knettergek en met wie ik leuke momenten kan beleven in een pretpark of simpel via de telefoon. Deze mensen zijn er ook voor jou, sta ervoor open en gebruik ze. En dan komt er dat moment dat je hart zich opent en jij voelt waar jouw positieve energie naartoe gaat. Wat jij echt wilt met je leven. En ik geloof dat je dan kunt leven en dat er een moment komt dat je zegt: al die vervelende gevoelens zijn het waard bij alle mooie momenten die ik ervaar.

Veel liefs

Josette